احکام و آیین شرع اسلام، قوانینی بدوی و بجا مانده از دوران بربریت در قرن حاضر
4- طبقه بندی آیات قرآن بر اساس موضوعات در بحث مجموعه آیات الهی الله در باب احکام و شرع آیین اسلام.
جمع کل: 30 سوره و 167 آیه،
۱-۴-۱-۴ آیه برای شرب و خم ( مشروبات الکلی): 4 سوره و 5 آیه:
1- نحل (67 ) نوشابه ای شیرین و رزق حلال نیکو از درخت خرما و انگور.
2- بقره (219) ای پیغمبراز تو از حکم شراب و قمار می پرسند بگو در این کار گناهی بزرگی است.
3- نساء(43) ای اهل ایمان هرگز در حال مستی به نماز نیاید تا بدانید حضور کیستید و چه می گویید.
4- مائده (90- 91) ای اهل ایمان شراب و قمار و بت پرستی و تیر های گرو بندی همه اینها پلید و از عمل شیطان است.
مجدداٌ همانند عدم چیدمان موضوعی و ترتیبی و سردرگمی درموضوع نماز یومیه و دفعات تکرار و پنجگانه بودنش اینجا هم 4 سوره و 5 آیه مختلف با ردیف سوره های نا همگون در مورد نوشیدن الکل را در سوره های قرآن داریم. شماره ردیف سوره های که به این موضوع پرداخته اند بدین شرح است:
( سوره بقره شماره 2)(سوره نساء شماره4) ( سوره مائده شماره 5) (سوره نحل شماره 16) می باشند. بالاخره همانطور که می بینیم در آخرین آیه سوره نحل (67) در ردیف 16 قرآن- به این حکم از قرآن در مورد شرب و خم مشروبات الکلی خواهیم رسید که: نوشابه ای شیرین و رزق حلال نیکو از درخت خرما و انگور است.
یعنی اگر کسی همتی کند و دستور و احکام قرآن را در باب الکل جویا شود:
باید از بقره(آیه 219) در صفحه ی 34 قرآن (استاد الهی قمشه ای) تا نحل(آیه 67) در صفحه 274 وقت بگذارد و تعداد" 1968" آیه را بدین شرح از سوره اول برگ اول قرآن تا سوره 16 نحل در برگ قرآن 274 را بخواند تا به این نظرات متغیر الهی برسد. ( فاتحه 7 آیه- بقره 286 آیه- آل عمران 200 آیه- نساء 176 آیه- مائده 120 آیه- انعام 165 آیه- اعراف 206 آیه- انفال 75 آیه- توبه 129 آیه- یونس 109 آیه- هود 123 آیه- یوسف 111 آیه- رعد 43 آیه- حجر 99 آیه- و آخرین که نحل باشد در آیه شصت و هفتم) و در پایان هم چهار دستور مختلف را بدست بیاورد!
بقره(219 فقط گناهی بزرگ)
نساء(43 فقط منع به وقت نماز خواندن برای اهتراز از مستی)
مائده(90- 91 ممنوع و همردیف قمار و بت پرستی)
نحل(67 نوشابه ای شیرین از درخت خرما و انگور).
با توجه به اینکه اکثر آیات قرآنی دارای شان نزول می باشند و اگر آن اتفاق مربوطه در آن زمان- مکان خاص رخ نمی داد بالطبع آیه ای هم صادر و نازل نمی گشت. از سیر نزول صدها آیات شان نزول اینطور میشود حدس زد که آقای جبرئیل همیشه بر اساس مقتضیات زمان به نحو احسن عمل می نموده است.
این نگرش خود خدابینی که شخص با قوه ذهنی خود نقش آفریینده- آورنده پیام های آسمانی و پیامبرش را یک تنه ایفا می نموده است- این فرصت را به شخص و بازیگر به اصطلاح اصلی صحنه که پیامبر است را میدهد که هر از گاهی و بر اساس هر نوع مصلحت زمانی- مکانی- سیاسی- اجتماعی- نظامی و حتی امور خصوصی زناشویی یا دنباله روی از هوس درونی و اخذ زن پسرخوانده خود هر آنچه که بر وقف مراد است بگویید چون ادعای اتصال به آسمان و وحی را هم دارد! متاسفانه در این ۱۵۰۰ سال اسلامی تمام حرکات و وجهات و تمام گفته ها و اعمال و روش و سیرت و سنت او برای مریدان جنبه تقدس و مشروعیت به خود گرفته است.
مثال بسیار گویای این مطلب را می توانیم در باب نوشیدن مشروبات الکلی و آیات شان نزول دار آن را ببینیم که چهار حدیث متفاوت متناسب با زمان و مکان باعث آوردن این چهار آیه شده اند:
1- نحل(67) نوشابه ای شیرین از درخت انگور و خرما:
"این آیه در مکه نازل شده و در آن هنگام تمامی نو مسلمانان شراب می نوشیدند و بر آن ها حلال بود و هموز هیچ مسئله ای خاص وقوع نداده بود.
2- بقره (219) فقط گناهی است بزرگ:
هنگامی که پیامبر به مدینه آمد انصار و مردم این شهر هم شراب می نوشیدند و قمار می کردند.برخی از اطرافیان او در این باره فتوایی خواستند و گفتند ای رسول الله ما را در باره ی شراب فتوایی بده که برنده عقل و مال است. آنگاه بر اساس سوال اطرافیان بقره(219) نازل شد.
3- نساء(43) منع مستی و خوردن شراب به وقت نماز:
روزی عبدالرحمن بن عوف غذا و شرابی فراهم ساخت و عده ای از اصحاب پیامبر را دعوت نمود- در حالی که شراب هنوز حلال و خوردن آن آزاد بود- پس ازخوردن و نوشیدن و مست شدن هنگام نماز مغرب رسید- یکی از آنها پیشنماز شده و چنین خواند: قل یا ایهاالکافرون اعبد ما تعبدون و انتم عابدون ما اعبد : (بگو ای کافران عبادت می کنم آن چه را که شما عبادت می کنید و شما عبادت می کنید آن چه را که من عبادت می کنم) سپس با توجه به مستی پیشنماز نساء(43) نازل شد.
4- مائده (90- 91) ممنوع و همردیف قمار و بت پرستی است:
نوشیدن شراب همچنان حلال ماند تا اینکه دو حادثه پیش آمد که لزوم تحریم آنرا ایجاب کرد.
1- روزی حمزه عموی پیامبر در حالی که شراب نوشیده و مست بود از خانه بیرون آمد و در راه به دو شتر علی ابن ابی طالب برخورد با شمشیر شکم آنها را پاره کرد.
2- حادثه دیگر که منجر به تحریم شراب گردید چنین بود که روزی عتبان بن مالک عده ای از جمله سعد بن ابی وقاص را به منزلش دعوت نمود. پس از نوشیدن و مست شدن شروع به مشاعره و تفاخر نسبت به یک دیگر کردند و سعد شعری در هجای انصار بخواند پس یکی از آنها که از انصار بود با عصایی که شتران را با آن می رانند ضربه ای بر او وارد ساخت و او را زخمی کرد. سعد نزد پیامبر شکایت برد در حالی که عمر بن الخطاب نیز در آنجا حاضر بود عمر گفت خداوندا در مورد شراب ما را کاملا روشن نما. پس آیه مائده(90- 91) نازل شد.
(یعنی اینکه تا قبل از جنگ اُحد به تاریخ ۷ شوال سال سوم هجرت شراب و نوشیدن الکل در بین مهاجر و انصار اشکال شرعی نداشته است و از ۲۳ سال تاریخ اسلام بمدت ۱۶ سالش این امر مجاز و شراب بوسیله مسلمانان شرب می شده است).
با توجه به مورد تحریم شراب به خوبی می بینیم که چه گونه محمد به تدریج و گام به گام و طبق اقتضای مصلحت و نیاز زمان اقدام به تحریم قطعی آن می نماید. این مسئله به روشنی نشان می دهد که وحی چیزی جز نتیجه ی تعمق و تفکر و اجتهاد در آن چه موافق اقتضای مصلحت و نیاز عمومی می باشد نیست و جبرئیل تنها یک بهانه و ابزار و سندی برای ایمان و باور است"(1).
منبع:
1- معروف عبدالغنی رصافی در شخصیت محمدی- نشر آلیبری- ترجمه م.س.شاهپوری صفحات 174-175-176.
ادامه دارد...
4- طبقه بندی آیات قرآن بر اساس موضوعات در بحث مجموعه آیات الهی الله در باب احکام و شرع آیین اسلام.
جمع کل: 30 سوره و 167 آیه،
۱-۴-۱-۴ آیه برای شرب و خم ( مشروبات الکلی): 4 سوره و 5 آیه:
1- نحل (67 ) نوشابه ای شیرین و رزق حلال نیکو از درخت خرما و انگور.
2- بقره (219) ای پیغمبراز تو از حکم شراب و قمار می پرسند بگو در این کار گناهی بزرگی است.
3- نساء(43) ای اهل ایمان هرگز در حال مستی به نماز نیاید تا بدانید حضور کیستید و چه می گویید.
4- مائده (90- 91) ای اهل ایمان شراب و قمار و بت پرستی و تیر های گرو بندی همه اینها پلید و از عمل شیطان است.
مجدداٌ همانند عدم چیدمان موضوعی و ترتیبی و سردرگمی درموضوع نماز یومیه و دفعات تکرار و پنجگانه بودنش اینجا هم 4 سوره و 5 آیه مختلف با ردیف سوره های نا همگون در مورد نوشیدن الکل را در سوره های قرآن داریم. شماره ردیف سوره های که به این موضوع پرداخته اند بدین شرح است:
( سوره بقره شماره 2)(سوره نساء شماره4) ( سوره مائده شماره 5) (سوره نحل شماره 16) می باشند. بالاخره همانطور که می بینیم در آخرین آیه سوره نحل (67) در ردیف 16 قرآن- به این حکم از قرآن در مورد شرب و خم مشروبات الکلی خواهیم رسید که: نوشابه ای شیرین و رزق حلال نیکو از درخت خرما و انگور است.
یعنی اگر کسی همتی کند و دستور و احکام قرآن را در باب الکل جویا شود:
باید از بقره(آیه 219) در صفحه ی 34 قرآن (استاد الهی قمشه ای) تا نحل(آیه 67) در صفحه 274 وقت بگذارد و تعداد" 1968" آیه را بدین شرح از سوره اول برگ اول قرآن تا سوره 16 نحل در برگ قرآن 274 را بخواند تا به این نظرات متغیر الهی برسد. ( فاتحه 7 آیه- بقره 286 آیه- آل عمران 200 آیه- نساء 176 آیه- مائده 120 آیه- انعام 165 آیه- اعراف 206 آیه- انفال 75 آیه- توبه 129 آیه- یونس 109 آیه- هود 123 آیه- یوسف 111 آیه- رعد 43 آیه- حجر 99 آیه- و آخرین که نحل باشد در آیه شصت و هفتم) و در پایان هم چهار دستور مختلف را بدست بیاورد!
بقره(219 فقط گناهی بزرگ)
نساء(43 فقط منع به وقت نماز خواندن برای اهتراز از مستی)
مائده(90- 91 ممنوع و همردیف قمار و بت پرستی)
نحل(67 نوشابه ای شیرین از درخت خرما و انگور).
با توجه به اینکه اکثر آیات قرآنی دارای شان نزول می باشند و اگر آن اتفاق مربوطه در آن زمان- مکان خاص رخ نمی داد بالطبع آیه ای هم صادر و نازل نمی گشت. از سیر نزول صدها آیات شان نزول اینطور میشود حدس زد که آقای جبرئیل همیشه بر اساس مقتضیات زمان به نحو احسن عمل می نموده است.
این نگرش خود خدابینی که شخص با قوه ذهنی خود نقش آفریینده- آورنده پیام های آسمانی و پیامبرش را یک تنه ایفا می نموده است- این فرصت را به شخص و بازیگر به اصطلاح اصلی صحنه که پیامبر است را میدهد که هر از گاهی و بر اساس هر نوع مصلحت زمانی- مکانی- سیاسی- اجتماعی- نظامی و حتی امور خصوصی زناشویی یا دنباله روی از هوس درونی و اخذ زن پسرخوانده خود هر آنچه که بر وقف مراد است بگویید چون ادعای اتصال به آسمان و وحی را هم دارد! متاسفانه در این ۱۵۰۰ سال اسلامی تمام حرکات و وجهات و تمام گفته ها و اعمال و روش و سیرت و سنت او برای مریدان جنبه تقدس و مشروعیت به خود گرفته است.
مثال بسیار گویای این مطلب را می توانیم در باب نوشیدن مشروبات الکلی و آیات شان نزول دار آن را ببینیم که چهار حدیث متفاوت متناسب با زمان و مکان باعث آوردن این چهار آیه شده اند:
1- نحل(67) نوشابه ای شیرین از درخت انگور و خرما:
"این آیه در مکه نازل شده و در آن هنگام تمامی نو مسلمانان شراب می نوشیدند و بر آن ها حلال بود و هموز هیچ مسئله ای خاص وقوع نداده بود.
2- بقره (219) فقط گناهی است بزرگ:
هنگامی که پیامبر به مدینه آمد انصار و مردم این شهر هم شراب می نوشیدند و قمار می کردند.برخی از اطرافیان او در این باره فتوایی خواستند و گفتند ای رسول الله ما را در باره ی شراب فتوایی بده که برنده عقل و مال است. آنگاه بر اساس سوال اطرافیان بقره(219) نازل شد.
3- نساء(43) منع مستی و خوردن شراب به وقت نماز:
روزی عبدالرحمن بن عوف غذا و شرابی فراهم ساخت و عده ای از اصحاب پیامبر را دعوت نمود- در حالی که شراب هنوز حلال و خوردن آن آزاد بود- پس ازخوردن و نوشیدن و مست شدن هنگام نماز مغرب رسید- یکی از آنها پیشنماز شده و چنین خواند: قل یا ایهاالکافرون اعبد ما تعبدون و انتم عابدون ما اعبد : (بگو ای کافران عبادت می کنم آن چه را که شما عبادت می کنید و شما عبادت می کنید آن چه را که من عبادت می کنم) سپس با توجه به مستی پیشنماز نساء(43) نازل شد.
4- مائده (90- 91) ممنوع و همردیف قمار و بت پرستی است:
نوشیدن شراب همچنان حلال ماند تا اینکه دو حادثه پیش آمد که لزوم تحریم آنرا ایجاب کرد.
1- روزی حمزه عموی پیامبر در حالی که شراب نوشیده و مست بود از خانه بیرون آمد و در راه به دو شتر علی ابن ابی طالب برخورد با شمشیر شکم آنها را پاره کرد.
2- حادثه دیگر که منجر به تحریم شراب گردید چنین بود که روزی عتبان بن مالک عده ای از جمله سعد بن ابی وقاص را به منزلش دعوت نمود. پس از نوشیدن و مست شدن شروع به مشاعره و تفاخر نسبت به یک دیگر کردند و سعد شعری در هجای انصار بخواند پس یکی از آنها که از انصار بود با عصایی که شتران را با آن می رانند ضربه ای بر او وارد ساخت و او را زخمی کرد. سعد نزد پیامبر شکایت برد در حالی که عمر بن الخطاب نیز در آنجا حاضر بود عمر گفت خداوندا در مورد شراب ما را کاملا روشن نما. پس آیه مائده(90- 91) نازل شد.
(یعنی اینکه تا قبل از جنگ اُحد به تاریخ ۷ شوال سال سوم هجرت شراب و نوشیدن الکل در بین مهاجر و انصار اشکال شرعی نداشته است و از ۲۳ سال تاریخ اسلام بمدت ۱۶ سالش این امر مجاز و شراب بوسیله مسلمانان شرب می شده است).
با توجه به مورد تحریم شراب به خوبی می بینیم که چه گونه محمد به تدریج و گام به گام و طبق اقتضای مصلحت و نیاز زمان اقدام به تحریم قطعی آن می نماید. این مسئله به روشنی نشان می دهد که وحی چیزی جز نتیجه ی تعمق و تفکر و اجتهاد در آن چه موافق اقتضای مصلحت و نیاز عمومی می باشد نیست و جبرئیل تنها یک بهانه و ابزار و سندی برای ایمان و باور است"(1).
منبع:
1- معروف عبدالغنی رصافی در شخصیت محمدی- نشر آلیبری- ترجمه م.س.شاهپوری صفحات 174-175-176.
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر