اولین سوره قرآن و نبود تساهل با دگراندیشان:
سرزمین حجاز متشکل از اقوامی با اعتقادات مختلف بوده است. دو قوم یهود و نصاری هر دو خداپرست و اهل توحید بودند.توحید اولین ارکان برای خداپرستی است. آیین سیاسی اسلام با تایید هر دو آیین قبل از خود یعنی یهود و میسیحت تاکید فراوان بر توحید دارد.اما قرآن در اولین سوره خود یعنی فاتحه بر این دو قوم خداپرست و اهل توحید حمله می نماید.
فاتحه(7) صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولاالضالین.
راه آنان که به آنها انعام فرمودی، نه راه کسانی... که بر آنها خشم فرمودی و نه راه گمراهان عالم.
این سوره برای مسلمانان بسیار مهم است و روزی هفده بار آن را در نماز یومیه تکرار می نمایند. در این آیه اشاره به مغضوبین یعنی یهودیان و گمرهان یعنی مسیحیان می باشد.
این همان نگرش نبود تساهل در قرآن و آیین اسلام است.چگونه امکان روح همزیستی و تشریح مساعی با مفاد این آیه در بین جوامع مسلمان باقی می ماند. مسلمانی که هر روزه هفده مرتبه در پنج بار( بجز نماز های مستحب) این دو قوم را ضاله و مغضوب و گمراه می خواند، مسلما در برخورد اجتماعی و تجاری با همان دیده قرآن و این آیه الهی بر آنان می نگرد.این اندیشه عامل دوری و تفرقه بین شهروندان یک جامعه اسلامی میگردد. این نگرش موجود در قرآن مسلمانان را به نامتسانح ترین ملل دنیا تبدیل نموده است.
مسلمان با تکیه بر آیات قرآن خود را بهترین و نیکو ترین فرد در عالم می پندارد.این یکی از عوامل اصلی در اندیشه خود خدابینی محمد است تا مسلمین و قوم عرب بدون پیامبر و کتاب را در مقابل سرخوردگی در برابر قوم یهود که خود را بهترین و برترین در عالم می دانستد جبران نماید. قوم یهود بعلت داشتن پیامبران بنی اسرائیل و کتاب تورات خود را ارجع و برتر بر قوم عرب می دانستند .
آل عمران(19) همانا دین پسندیده نزد خدا آیین اسلام است.
آل عمران(110) شما (مسلمانان حقیقی) نیکوترین امتی هستید که بر آن قیام کردند.
در اصل آل عمران(110) و نیکوترخواندن مسلمانان را شاید بتوان دلیلی بر سرخوردگی مسلمانان در مقابل قوم یهود دانست.آل عمران(110) زخمی بود بر روح و پیکر تازیان در مقابل غرور و تکبر قوم یهود. قرآن در تایید تورات در چهار مورد قوم یهود را برترین بر عالم خوانده است:
بقره(47) ای بنی اسرائیل شما را بر عالمیان برتری دادم.
بقره(122) من شما را فضیلت و برتری دادم بر همه مردم.
جاثیه(16) و آنان را بر اهل دوران خود فضیلت دادیم.
دخان(32) و آنها را بر عالمیان به علم و دانش برگزیدیم.
نیک که بنگری عصاره و اندیشه آیین اسلام بر اساس رقابت با قوم یهود بوده است. واقعیتی که ایحاد شده است این است که مسلمان بعلت نیکوترین امت در آل عمران(110) و لعن و غضب بر قوم یهود و مسیحی در فاتحه(7) روحیه سازش و تسامح اجتماعی با این دو قوم صاحب کتاب را نمی توانند داشته باشند. بعدها در آیات مدنی و دوران قتل عام قوم یهود آیات عدیده و فراوانی بر علیه این قوم برتر بر عالمیان از سوی الله ابداعی ذهن محمد صادر گردیده شد.احادیث مسلمان سرشار از داستانها و روایاتهای برعلیه قوم یهود است.
"واقعیتی که مومن باید آشنا باشد تا از آنان دوری کند. مسیر مومن شناخت حقیقت و پایداری در آن است.در مقایسه با یهودیان که مذهب را رها کرده اند و مسیحیانی که شناخت راستین را از دست داده اند.به خاطر همین است که خشم خداوند بر علیه یهودیان است. در حالیکه مسیحیان صرفا گمراه تصور می شوند"
ابن خطیر.جلد اول. صفحه 87. برگرفته از کتاب محمد. رابرت اسپنسر صفحه 113.
سوال ایجاد شده این است:
ط (48) - انعام(84 تا 86) محمد خود را با پیامبران قوم بنی اسرائیل هم پایه دانسته و تاکید بر یکی بودن الله با لرد و یهود دارد.
احزاب(7) سخن از اوالعزم بودن محمد دارد.
فرآن در ط (52) لوح محفوظ موسی را با ق(4) و لوح محفوظ محمد یکی میداند.
براستی چگونه با این همه تاکید و تایید در آیات فوق این دو قوم باید در اولین سوره قرآن مغضوب و گمراه نام برده شوند؟
هر دو قوم زمانی از برترین ها در عالم و بشریت بوده اند. هر دو قوم معتقد بر یک خدا و توحید پرست اند. حال شرایط داخلی و سیاست روز ایجاب می نماید که یکی مغضوب و دیگری گمراه شناخته شوند و مسلمان روزی هفده بار این گفته را تایید نماید؟
آیا این عمل و تکرار بالای آن در نماز یومیه دیگر اندیشه و روحیه مسالمت آمیز اجتماعی در مسلمان باقی می گذارد؟ فاتحه(7) و اولین سوره در قرآن به مسلمانان بطریق لعن و غضب در نماز می آموزد که هیچ زمانی نباید با دگراندیشان سازش نمود.تکرار واژه های تفرقه آور اینچنینی برخواسته از جامعه کوچک و بدوی دشت حجاز در قرن ششم میلادی می تواند تاثیرات مخرب و غیر سازنده ای در زندگی شهرنشینی امروز و در ارتباط کامل بودن اقوام و ملل با یکدیگر ایفاء نماید.علیرغم این غضب و گمراهی خواسته شده الله از این دو قوم در فاتحه(7) و تکرار صدها تریلیونی این آیه در نمازهای یومیه و مستحب مسلمان از صدر اسلام تا به امروز، کماکان هر دو قوم هنوز ار این لعنت و غضب و گمراهی الله بدور مانده و قوم مسیحی نه فقط گمراه نشده است بلکه ملل گمراه بسیاری را هم با ابداعات و نوآوریهای خود از گمراهی نجات داده است.
سرزمین حجاز متشکل از اقوامی با اعتقادات مختلف بوده است. دو قوم یهود و نصاری هر دو خداپرست و اهل توحید بودند.توحید اولین ارکان برای خداپرستی است. آیین سیاسی اسلام با تایید هر دو آیین قبل از خود یعنی یهود و میسیحت تاکید فراوان بر توحید دارد.اما قرآن در اولین سوره خود یعنی فاتحه بر این دو قوم خداپرست و اهل توحید حمله می نماید.
فاتحه(7) صراط الذین انعمت علیهم غیر المغضوب علیهم ولاالضالین.
راه آنان که به آنها انعام فرمودی، نه راه کسانی... که بر آنها خشم فرمودی و نه راه گمراهان عالم.
این سوره برای مسلمانان بسیار مهم است و روزی هفده بار آن را در نماز یومیه تکرار می نمایند. در این آیه اشاره به مغضوبین یعنی یهودیان و گمرهان یعنی مسیحیان می باشد.
این همان نگرش نبود تساهل در قرآن و آیین اسلام است.چگونه امکان روح همزیستی و تشریح مساعی با مفاد این آیه در بین جوامع مسلمان باقی می ماند. مسلمانی که هر روزه هفده مرتبه در پنج بار( بجز نماز های مستحب) این دو قوم را ضاله و مغضوب و گمراه می خواند، مسلما در برخورد اجتماعی و تجاری با همان دیده قرآن و این آیه الهی بر آنان می نگرد.این اندیشه عامل دوری و تفرقه بین شهروندان یک جامعه اسلامی میگردد. این نگرش موجود در قرآن مسلمانان را به نامتسانح ترین ملل دنیا تبدیل نموده است.
مسلمان با تکیه بر آیات قرآن خود را بهترین و نیکو ترین فرد در عالم می پندارد.این یکی از عوامل اصلی در اندیشه خود خدابینی محمد است تا مسلمین و قوم عرب بدون پیامبر و کتاب را در مقابل سرخوردگی در برابر قوم یهود که خود را بهترین و برترین در عالم می دانستد جبران نماید. قوم یهود بعلت داشتن پیامبران بنی اسرائیل و کتاب تورات خود را ارجع و برتر بر قوم عرب می دانستند .
آل عمران(19) همانا دین پسندیده نزد خدا آیین اسلام است.
آل عمران(110) شما (مسلمانان حقیقی) نیکوترین امتی هستید که بر آن قیام کردند.
در اصل آل عمران(110) و نیکوترخواندن مسلمانان را شاید بتوان دلیلی بر سرخوردگی مسلمانان در مقابل قوم یهود دانست.آل عمران(110) زخمی بود بر روح و پیکر تازیان در مقابل غرور و تکبر قوم یهود. قرآن در تایید تورات در چهار مورد قوم یهود را برترین بر عالم خوانده است:
بقره(47) ای بنی اسرائیل شما را بر عالمیان برتری دادم.
بقره(122) من شما را فضیلت و برتری دادم بر همه مردم.
جاثیه(16) و آنان را بر اهل دوران خود فضیلت دادیم.
دخان(32) و آنها را بر عالمیان به علم و دانش برگزیدیم.
نیک که بنگری عصاره و اندیشه آیین اسلام بر اساس رقابت با قوم یهود بوده است. واقعیتی که ایحاد شده است این است که مسلمان بعلت نیکوترین امت در آل عمران(110) و لعن و غضب بر قوم یهود و مسیحی در فاتحه(7) روحیه سازش و تسامح اجتماعی با این دو قوم صاحب کتاب را نمی توانند داشته باشند. بعدها در آیات مدنی و دوران قتل عام قوم یهود آیات عدیده و فراوانی بر علیه این قوم برتر بر عالمیان از سوی الله ابداعی ذهن محمد صادر گردیده شد.احادیث مسلمان سرشار از داستانها و روایاتهای برعلیه قوم یهود است.
"واقعیتی که مومن باید آشنا باشد تا از آنان دوری کند. مسیر مومن شناخت حقیقت و پایداری در آن است.در مقایسه با یهودیان که مذهب را رها کرده اند و مسیحیانی که شناخت راستین را از دست داده اند.به خاطر همین است که خشم خداوند بر علیه یهودیان است. در حالیکه مسیحیان صرفا گمراه تصور می شوند"
ابن خطیر.جلد اول. صفحه 87. برگرفته از کتاب محمد. رابرت اسپنسر صفحه 113.
سوال ایجاد شده این است:
ط (48) - انعام(84 تا 86) محمد خود را با پیامبران قوم بنی اسرائیل هم پایه دانسته و تاکید بر یکی بودن الله با لرد و یهود دارد.
احزاب(7) سخن از اوالعزم بودن محمد دارد.
فرآن در ط (52) لوح محفوظ موسی را با ق(4) و لوح محفوظ محمد یکی میداند.
براستی چگونه با این همه تاکید و تایید در آیات فوق این دو قوم باید در اولین سوره قرآن مغضوب و گمراه نام برده شوند؟
هر دو قوم زمانی از برترین ها در عالم و بشریت بوده اند. هر دو قوم معتقد بر یک خدا و توحید پرست اند. حال شرایط داخلی و سیاست روز ایجاب می نماید که یکی مغضوب و دیگری گمراه شناخته شوند و مسلمان روزی هفده بار این گفته را تایید نماید؟
آیا این عمل و تکرار بالای آن در نماز یومیه دیگر اندیشه و روحیه مسالمت آمیز اجتماعی در مسلمان باقی می گذارد؟ فاتحه(7) و اولین سوره در قرآن به مسلمانان بطریق لعن و غضب در نماز می آموزد که هیچ زمانی نباید با دگراندیشان سازش نمود.تکرار واژه های تفرقه آور اینچنینی برخواسته از جامعه کوچک و بدوی دشت حجاز در قرن ششم میلادی می تواند تاثیرات مخرب و غیر سازنده ای در زندگی شهرنشینی امروز و در ارتباط کامل بودن اقوام و ملل با یکدیگر ایفاء نماید.علیرغم این غضب و گمراهی خواسته شده الله از این دو قوم در فاتحه(7) و تکرار صدها تریلیونی این آیه در نمازهای یومیه و مستحب مسلمان از صدر اسلام تا به امروز، کماکان هر دو قوم هنوز ار این لعنت و غضب و گمراهی الله بدور مانده و قوم مسیحی نه فقط گمراه نشده است بلکه ملل گمراه بسیاری را هم با ابداعات و نوآوریهای خود از گمراهی نجات داده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر